Watersnood, Afghaanse en Vivaldiaanse chaos en een lange weg naar een Cultuurhuis

Op 18 september wordt ons nieuw Cultuurhuis ingehuldigd, eindelijk ingehuldigd, en het Merelbeekse bestuur zal zeker niet nalaten om daarbij een pluim op hun hoed te steken en dat is terecht, maar ik hoop dat men ook onze fractieleider Rik De Vis niet in deze vergeet, want hij heeft een belangrijke rol gespeeld in het ontstaan van dit Cultuurhuis. De voorbije weken hebben weinig zon en veel regen gebracht en dat heeft men aan den lijve ondervonden in een groot deel van Wallonië. Verder is er een politieke aardverschuiving gebeurd in Afghanistan en blijft Vivaldi zo vals klinken als een ladderzatte fanfare. Tijd dus voor een Merelbeekse schreeuw.

Het mooiste terras van Merelbeke

Het mag gezegd worden, ons nieuw Cultuurhuis mag er zijn, niet alleen omdat het een mooi modern gebouw is met een uitstekende inrichting voor allerhande activiteiten en goed bereikbaar wegens de nabijgelegen parking ‘Driekoningen’, maar ook omdat het Cultuurcafé het mooiste terras aanbiedt van onze gemeente.

Deze realisatie is de afsluiter van een proces dat al in 1987 begon. Toen werd er even gedacht om van het mooie kasteel Wisselbeke een cultuurcentrum te maken. Al snel bleek dat niet echt een optie te zijn en inderdaad de ombouw tot kasteelsuites, zoals vandaag, als onderdeel van een nieuw wooncomplex in het centrum van Merelbeke, lijkt mij een betere bestemming.

In de periode 1995-96 werd door het Merelbeekse bestuur een nieuwe enquête gehouden die opnieuw aantoonde dat er behoefte was aan een ruim cultureel centrum want het bestaande ’t Groenendal was te klein en niet uitbreidbaar.

Onze fractieleider Rik De Vis was schepen van cultuur in 1999 toen de gemeenteraad, op zijn voorstel, op 26 oktober goedkeuring gaf voor een architectuurwedstrijd. Dit werd een succes met 45 inschrijvingen waarvan de gemeenteraad op 19 januari 2001 de architecten Aldo en David De Beule uit Ertvelde als winnaars aanduidde voor de realisatie van het Cultuurhuis.

Rik had dit graag ingehuldigd in 2002, 700 jaar na de Guldensporenslag, maar het heeft 19 jaar langer geduurd voor het zover was.

Rik, het was een lange ‘verkering’ maar de bruid is het waard, het Cultuurhuis is een sterke toegevoegde waarde voor onze gemeente en ik hoop dat men op 18 september niet vergeet u ‘nen dikke blommekée’ te geven en men zich niet beperkt tot een korte vermelding. Proficiat!

Het verdronken land van Pepinster

We hebben al vaker, ook in Vlaanderen, watersnood gekend en dikwijls is dat een gevolg van minder slimme verkavelingen. Stukken lager gelegen land in de buurt van een waterloop worden zonder aarzelen verkocht als bouwgrond en dan is een zwaar onweer vaak voldoende om kelders en ondergrondse garages onder water te zetten. De lessen die we daaruit moeten trekken zijn enerzijds verstandiger verkavelen en anderzijds de nodige stormbekkens strategisch aanleggen, dat laatste is in de voorbije jaren regelmatig gebeurd.

De watersnood die een groot deel van Wallonië heeft getroffen is van een andere grootorde. Die regio heeft mooie plaatsjes waar vaak huizen zijn gebouwd vlak aan redelijk snelstromende waterlopen. De combinatie van dagenlang pijpenstelen regenen en onvoldoende preventie op minstens één stuwdam heeft 242 van de 262 Waalse gemeenten watersnood bezorgd, waarbij onder andere de gemeente Pepinster herleid werd tot een echt rampgebied met zelfs ingestorte huizen.

Deze natuurramp heeft een ongeziene solidariteit doen ontstaan, ook heel sterk vanuit Vlaanderen, maar heeft ook het bestuurlijk onvermogen getoond van de overheid. Rampen van die omvang zijn niet te voorzien en het verwerken ervan is extreem moeilijk en uitdagend, maar wat er daar federaal en regionaal fout is gelopen, is een regelrechte schande. Wallonië is niet alleen failliet in het kwadraat maar het is volkomen onbestuurbaar. Het interview met de Waalse MP, Elio Di Rupo, door Terzake was daarvan een schrikwekkend symbool.

We mogen het dan vaak oneens zijn met onze Zuiderburen maar deze onkunde van bestuurders wens je niemand toe. Ik hoop voor de slachtoffers dat het allemaal goed afloopt en dat de solidariteit vanuit de Vlareg op de juiste plaats komt en niet verdwijnt in een administratieve mallemolen.

Afghani-chaotistan

De Trump administratie tekende op 29 februari 2020 een vredesakkoord met de taliban waarbij de VS zijn militairen binnen de veertien maanden uit Afghanistan zou terugtrekken. Het heeft uiteindelijk achttien maanden geduurd en in totaal twintig jaar aanwezigheid van de VS in dat land. De Westerse militairen tellen 3500 doden, waaronder 1 Belg en de ganse operatie heeft ongeveer twee biljoen dollar gekost. De Biden administratie zal erin slagen om tegen de symbolische datum van twintig jaar na 9/11 Afghanistan te hebben overgedragen aan het lokale bewind, wie dat ook moge zijn.

Afghanistan is daardoor de duurste miskleun uit de geschiedenis en op zich is dat niet verwonderlijk. Duik even opnieuw mee in de geschiedenis. Deze regio van de wereld is nooit onderworpen geweest. De Romeinen hebben nooit de Parthen kunnen verslaan die dat deel van Klein-Azië bewoonden, en zelfs Genghis Khan, die niet bepaald een doetje was, heeft in de dertiende eeuw nooit Afghanistan aan zijn rijk kunnen toevoegen.

In 1979 beslisten de Russen om van dat achtergebleven gebied, met veel grondstoffen, een communistisch paradijs te maken. Uit deze periode dateren trouwens de foto’s van jonge Afghaanse vrouwen in minirok. De Sovjetunie was redelijk dicht bij een overwinning gekomen, zij waren trouwens ook geen doetjes, en voelden zich niet gebonden door Westerse mensenrechten. Echter toen de CIA beslisten om de rebellen (Moedjahedien) te bewapenen met modern oorlogstuig, slaagden zij erin om de Russische tanks en helicopters als op een kermistent aan flarden te schieten waardoor na negen jaar en 15.000 doden de sovjettroepen zich terugtrokken.

De minirokjes werden door de taliban gratis vervangen door boerka’s en het land dook opnieuw in een streng islamistische anti-Westerse cultuur waarbij ook opleidingskampen voor jihadisten werden aangeboden. Na de aanslag op de Twintowers besliste Bush jr. om een militaire vergeldingsactie op te zetten waarbij hij beroep deed op NAVO artikel 5, waardoor ook Europese strijdkrachten werden ingezet.

Nog voor de laatste Amerikaanse soldaat dit jaar was gerepatrieerd had de taliban al opnieuw het grootste deel van het land heroverd, zonder ook maar ergens slag te moeten leveren tegen het officiële leger dat opgeleid en bewapend was door het Westen. Het is onbegrijpelijk dat men dat zo verkeerd heeft kunnen inschatten.

Vele landen, zoals Frankrijk hadden maanden geleden zich al voorbereid op de repatriëring van burgers en medewerkers, want het was tenslotte al sedert februari vorig jaar gekend dat dit er zat aan te komen.

Bij onze federale ministers, die uitstekend zijn geïnformeerd over ondermeer het reilen en zeilen van Italiaanse pornosterren, viel deze gebeurtenis als een donderslag bij heldere hemel. Minister van BuZ Wilmès liet zich meteen informeren over waar Afghanistan eigenlijk ligt op de wereldkaart en of we daar een ambassade hebben, en zij riep ook de minister van defensie Dedonder onmiddellijk terug van de basisopleiding “Het verschil tussen een pistool en een revolver” dat zij op dat moment volgde aan de KMS te Brussel.

Onder nauwlettende controle van Groen-fractieleider Wouter werden vervolgens 1400 mensen gerepatrieerd vanuit Kaboel via Islamabad naar Brussel, en soms vlogen we zelfs met lege vliegtuigen, maar onze piloten hebben zodoende ondertussen wel voldoende vlieguren zodat ze de volgende achttien maanden niet meer de lucht in moeten.

Links en Groen vinden het ontzettend jammer dat we nog 30 miljoen Afghanen ter plekke hebben moeten laten maar via gezinshereniging kunnen we er daar toch nog heel wat van naar hier laten komen in de volgende Vivaldi jaren. De Belgo-Afghaanse vluchtelingen die we vanuit hun vakantieplaats ginds hebben moeten repatriëren en die uiteraard ontgoocheld waren dat ze hun maandenlange vakantie plots moesten onderbreken, rekenen er alvast op.

De Vivaldimolen draait maar door en door

Het is nooit prettig om in de oppositie te zitten en vast te stellen dat de regeringspartijen een beleid voeren met een andere visie dan wat je zelf graag had gedaan. Het is echter dramatisch en hartverscheurend als je een regering ziet stuntelen en beleid voeren dat nog jarenlang voor fundamentele problemen zal zorgen. Dat is het Vivaldidrama of het probleem met de Vivaldioten, zoals Jasmijn Waldorf ze graag noemt.

Het coronabeleid was een wild ‘schiet in het rondbeleid’ waarbij we vier vrienden in de tuin mochten ontvangen, waarvan er eentje, na loting, mocht gebruik maken van het toilet.

De snelheid van interventie na de watersnood in Wallonië werd slechts geëvenaard door het Rode Kruis, die in een mum van tijd 30 miljoen steungeld verzamelde, maar waarvan niemand tot op vandaag de dag weet of er al 1 euro van gebruikt is ten bate van de slachtoffers.

De erotische fratsen van de premier met Eveline Dellai, aan het licht gebracht in “De doodgravers van België”, werden weggemoffeld in de Belgische media onder een berg van overheidssubsidies.

Paul Magnette, genadeloos achtervolgd door de PTB, compenseert het falen van zijn PS door massa’s geld door ramen en deuren te gooien, nog voordat het geleend is, waarbij zijn staatsschuld van 180% van het BNP in Wallonië nog geen aanleiding is om zelfs maar het vermoeden van een krimp bezorgdheid te tonen. De pensioenen moeten naar een minimum of je nu ooit gewerkt hebt of niet en de financiering hiervan zal men zoeken bij wie gespaard heeft voor een tweede of derde pijler. Dit is een herverdeling tot in het absurde en solidariteit herleid tot pure roof met het mes op de keel.

Pauls apostelen, waarvan ik had gehoopt dat hun intellectuele kwaliteiten hen zouden hebben aangezet tot verstandig gebruik, praten opnieuw van een vierdaagse werkweek.

En dan moet Ecolo/Groen nog in the picture komen. Het rampzalig energiebeleid van deze demagogen wordt ondersteund door de EU-leeghoofden waardoor we ons mogen voorbereiden op onbetaalbare energiekosten en tekorten op de markt waarvoor we nog duurdere groene energie zullen moeten invoeren.

Beste lezer, ik ga er hier mee stoppen want ik word er misselijk van.

Normaal gesproken had Magnette deze Vivaldi clownerie doen vallen in 2022, zodat er geen samenvallende verkiezingen meer zouden komen. Na de watersnoodellende waar het PS beleid veel kritiek heeft door gekregen is dat lang niet meer zeker.

Ik behoud mijn vertrouwen in onze voorzitter maar hoop steeds meer en meer dat hij zijn visie “evolutie in plaats van revolutie” toch wat meer laat kantelen naar de revolutiekant, want hoe we ooit dit land nog op z’n plooi krijgen met alles wat ik vandaag politiek zie, lees en hoor, is mij een torenhoog raadsel dat voortdurend slechts hoger en hoger wordt.

De weg naar ons Cultuurhuis was lang, de weg naar beter bestuur riskeert nog veel langer te worden.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.