Wat met ons Vlaams nationalisme?

Het is vandaag vrijdag 29 december 2023 en dus zijn we maandag alweer een ander jaar dat reeds voorspeld is als historisch omdat alle politieke verkiezingen er in samenvallen en de uitdagingen enorm zijn. Bovendien is het voor onze gemeenten Merelbeke en Melle een jaar waarin we met elkaar zullen groeien naar een nieuwe fusiegemeente. Voldoende reden om van deze nieuwsbrief een Nieuwjaarsbrief te maken waarin we wat kunnen mijmeren over alles wat gebeurd is, nog gaat gebeuren, en wat we wensen dat er zou gebeuren. Onze fractieleider, Rik De Vis, zei mij na onze laatste bestuursvergadering dat het goed zou zijn om eens iets te schrijven over het Vlaams nationalisme, en bij deze dus, beste Rik, speciaal voor u, deze gedachtenkronkels over een onderwerp dat velen onder ons nauw aan het hart ligt.

Een droom die velen al lang koesteren
Vrij snel na de oprichting van het Franstalige Belgique in 1830, een Vlaams-onvriendelijk landje, geboren uit een totaal overbodige revolutie, ontstond bij de meerderheid van de inwoners een grote mate van ontevredenheid over de miskenning van hun moedertaal. Wat begon als een strijd om het recht Nederlands te mogen gebruiken in administratieve en gerechtelijke aangelegenheden, groeide uit, zeker na de eerste wereldoorlog, tot een verlangen naar een eigen natie.

Over de Vlaamse ontvoogding zijn rekken vol boeken geschreven en het is niet mijn bedoeling om in deze Nieuwjaarsbrief een historisch overzicht te schetsen, en dus beste lezer, zou u daar meer willen over lezen, dan is het aanbod groot genoeg om u gans 2024 onder te dompelen in deze materie.

Voor mezelf is dat Vlaams nationalistisch gevoel beginnen groeien zestig jaar geleden in mijn geboortestad Vilvoorde. Dat was toen een strijdgemeente aan de rand van Brussel, en de arrogantie van de Franstalige Brusselse inwijkelingen stuitte op sterk verzet en een snelle groei van de lokale Volksunie.
Het is lang een droom gebleven om op een dag mijn Belgische identiteitskaart te kunnen inruilen voor eentje van de Republiek Vlaanderen. Deze nieuwe natie zou het gevolg zijn van de splitsing van België in twee nieuwe, en hoe de Walen hun natie vorm zouden geven, zag ik als hun probleem en zeker geen onderwerp waar ik mij hoefde in te verdiepen.

Dromen evolueren mee met staatshervormingen
Toen in de jaren zeventig een duidelijke wens ontstond, zowel bij de Franstalige als bij de Vlaamse politici om het unitaire België te hervormen tot een federaal land, gaf dit hoop. Men begon te denken in termen van gemeenschappen en zelfs gewesten, en binnen het Vlaams nationalisme zagen we de mogelijkheden vorm krijgen om naar Vlaamse autonomie te evolueren zonder daarom snel tot een echte splitsing van het land te moeten overgaan.

Vergeet daarbij niet dat in die periode Wallonië nog een economische speler was met een sterke staalindustrie, terwijl in Vlaanderen de economie wat kleinschaliger was, steunend op KMO’s.

De hoop heeft echter niet lang geduurd. De staatshervormingen van de jaren tachtig en negentig gaven de Vlaamse Gemeenschap, en later het Vlaams Gewest, eerst een aantal culturele, en later ook versplinterde bevoegdheden op niet-culturele vlakken, maar tegen een veel te hoge prijs. De Waalse staalindustrie verdween terwijl de Vlaamse KMO’s groeiden en bloeiden en de Franstaligen waren enkel nog bereid hervormingen door te voeren mits de invoer van grendelwetten die hen zouden beschermen tegen de Vlaamse meerderheid. We kennen deze periode als “Nous sommes demandeur de rien” en de versplinterde bevoegdheden die Vlaanderen kreeg, net zoals trouwens het Waalse Gewest, werden zwaar gecompenseerd door wetgeving die de Franstaligen toeliet het federale beleid te onderwerpen aan hun wensen, en de financiering van hun Gewesten, Wallonië en Brussel, en hun Franstalige Gemeenschap comfortabel veilig te stellen. Er kon niet geraakt worden aan de sociale zekerheid en via de federale dotaties ontstonden dure transfers van Vlaams belastingsgeld naar Wallonië en Brussel.

De traditionele Vlaamse partijen speelden dit spel protestloos mee en binnen het Vlaams nationalisme werd opnieuw de drang naar echte Vlaamse onafhankelijkheid groter. Voor onze NVA kwam de Vlaamse natievorming op punt 1 van onze statuten te staan en Vlaams Belang is sedert zijn ontstaan in 1978 steeds voorstander geweest van de simplistische splitsing van België.

Een turbulente 21e eeuw
In het eerste kwart van deze nieuwe eeuw zagen we na indrukwekkende technologische ontwikkelingen ook heel wat veranderingen gebeuren op politiek vlak. De drie grote politieke families werden in Vlaanderen eerder kleine partijtjes, het communisme kende een onverwachte heropbloei en samen met Groen leidde dit allemaal tot een sterke versnippering van ons politiek landschap.
Allerhande ontwikkelingen, waaronder niet in het minst geopolitieke, maakten dat onderwerpen zoals migratie, gezondheid, klimaat, energie, natuurbescherming en recent defensie, het politieke debat in toenemende mate gingen bepalen.

Ook ontstond er een heftig debat tussen de linkse voorstanders van haast onbeperkt overheidsschuld creëren en de rechtse tegenhangers die begrotingstekorten en overheidsschuld willen beperken als bescherming voor toekomstige generaties.
Door dit alles geraakten onderwerpen zoals natievorming meer op de achtergrond, alhoewel! De Belgische financiële situatie is dermate slecht dat wij overtuigd zijn dat er meer autonomie samen met financiële verantwoordelijkheid naar de Gewesten moet gaan. De Franstalige linkse politieke visie laat ons in Vlaanderen niet langer toe om het beleid te voeren dat wij noodzakelijk vinden om de Vlaamse welvaart veilig te stellen, en daarom is het institutionele voor onze partij een noodzakelijk middel om een sociaal-economisch beleid te voeren dat beantwoordt aan de verwachtingen van een Vlaamse meerderheid.

Om die reden promoot onze partij N-VA het confederalisme als vervanging van het huidige falende federalisme. Het land hoeft niet gesplitst, maar de gewesten krijgen verregaande autonomie en de federale samenwerking wordt beperkt tot logische onderwerpen, waaronder niet in het minst de afbouw van de staatsschuld via de BTW inkomsten. Ook binnen de complexiteit van de EU is dit een oplossing die volgens ons eerder haalbaar is dan een splitsing van het land in twee nieuwe naties.

Vrome of haalbare wensen?
Het confederalisme waar wij met de N-VA naar streven zou een gezonde oplossing kunnen zijn voor België. Het maakt de structuur van het land veel eenvoudiger, beide gemeenschappen zouden het politiek beleid kunnen voeren waar een meerderheid van hun bevolking achter staat, beiden zouden financieel verantwoordelijk zijn voor de beleidskeuzen die ze maken en toch blijft België bestaan. Dat laatste is toch, hoe eigenaardig ook, voor velen van emotioneel belang en ook dat verdient respect.
Naar de EU toe wordt het wel een stuk moeilijker want er zou op vele vlakken geen Belgisch unitair standpunt meer zijn, maar twee verschillende standpunten, een Vlaams en een Waals. Maar is dit haalbaar of is dit slechts een vrome wens?
Voor Vlaanderen is dit, los van de EU situatie, een degelijk uitgangspunt. Voor Wallonië ligt het toch een stuk moeilijker. Ook al zou Vlaanderen een degressieve solidariteitsbijdrage blijven betalen, zij zouden voor enorme aanpassingen staan. De PS uitkeringsstaat moet vervangen worden door een activeringsbeleid met de bijhorende investeringen en de steeds toenemende overheidstekorten moeten worden vervangen door een vorm van besparingsbeleid. Ongeacht de tijdelijke Vlaamse solidariteitsbijdragen wordt dit een politieke ommekeer van 180° en een onvoorstelbare uitdaging.

Persoonlijk sta ik achter ons partijstandpunt en zal het blijven verdedigen, maar ik blijf ook overtuigd dat de kans op slagen beperkt is. Ik had hierover reeds meerdere gesprekken met slimme mensen zoals Sander Loones, maar ook zij hebben mij tot hiertoe niet kunnen overtuigen dat wij voor deze oplossing een Belgische politieke meerderheid kunnen vinden, laat staan een tweederde meerderheid.
Misschien is mijn wens vroom, maar haalbaar is hij wel. Indien de Franstaligen een echte oplossing willen en het conflict met Vlaanderen niet uit de hand willen laten lopen dan ligt de oplossing in een hertekening van de natiegrenzen. De oplossing voor Wallonië ligt niet in meer autonomie van hun gewest, maar in een aansluiting bij Frankrijk.

Wallonië als onderdeel van Frankrijk is historisch een correcte oplossing. Reeds vandaag ligt de focus daar trouwens ook al meer op Frankrijk dan op België. De PS moet zijn beleid geen 180° verleggen maar Wallonië komt automatisch onder de Franse wetgeving die veel meer gericht is op activering. De Waalse overheidsschuld is niet catastrofaal binnen een groot Frans perspectief en het Franse BNP van 2500 miljard schept nog mogelijkheden tot noodzakelijke investeringen in de Waalse economie. Men zegt mij soms dat de Fransen zullen bedanken voor het failliete Wallonië, maar dat geloof ik niet. Ik ben overtuigd dat Wallonië opnemen binnen de Franse natie voor vele Fransen een welgekomen idee is dat past binnen een historisch perspectief. Bovendien leeft dit idee al lang in Wallonië en zijn er ook vandaag nog steeds slimme Walen zoals Jules Gheude die het als de beste oplossing zien voor hun gewest.

Indien dit gerealiseerd kan worden, krijgen we een totaal ander beeld en een situatie die ook vanuit de EU perfect haalbaar wordt. Frankrijk krijgt er als grotere natie een aantal EUparlementsleden bij, en de lidstaat België verandert gewoon van naam en wordt lidstaat Vlaanderen.
En wat met Brussel? Wel, beste lezer, ik schreef het al meermaals, als hoofdstad van Vlaanderen en fictieve hoofdstad van de EU, kunnen wij Brussel, met Vlaams beleid en kapitaal er opnieuw bovenop krijgen. Het zal meer dan één generatie duren, maar we kunnen het, net zoals Bart De Wever zijn Antwerpen schuldenvrij heeft gemaakt en stap voor stap zijn stad beter leefbaar zal maken indien hij nationale steun krijgt om de drugscriminaliteit efficiënt te bestrijden.

Dit is mijn wens voor 2024, beste lezer.
Laat ons de noodzakelijke en verstandige stappen zetten om het Belgisch institutioneel kluwen te beginnen omvormen tot een efficiënt werkbaar geheel.
Laat ons met onze N-VA en iedere bereidwillige partner een nieuwe basis leggen om Vlaanderen, inclusief Brussel, op weg te zetten naar welvaart en een innovatieve toekomst. Laat ons, onze Vlaams nationalistische droom realiseren door onze Waalse vrienden te overtuigen dat hun toekomst in Frankrijk ligt en dat deze overstap, hun comfort en onze vrijheid betekent. 

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.