Over 11 juli in een nieuw cultuurcentrum

Op zondag 11 juli heb ik, net zoals een behoorlijke groep andere Merelbeekenaars, beleefd gebruik gemaakt van de uitnodiging van ons gemeentebestuur om de lokale viering van Vlaanderens feestdag bij te wonen in ons nieuw cultuurhuis.
Die zondagmorgen was vroeg gestart met het afwerken en bezorgen van ontbijtpakketten aan een flink aantal N-VA sympathisanten die allen bijzonder tevreden waren van het uitgebreide, lekkere pakket.

Wie minder tevreden was, waren enkele dierbaren met een stevige allergie voor onze Vlaamse Leeuw. Vier bestuursleden hadden inderdaad om 08.00 uur twee rotondes mooi versierd met een 150-tal leeuwenvlagjes en moesten twee uur later vaststellen dat die allemaal verdwenen waren. Ook een tweet daarover leverde naast een 300-tal sympathiebetuigingen nog een 20-tal ranzige opmerkingen op. We mogen dan ook besluiten dat de positieven de verzuurden in ruime mate overtreffen.

Merelbeke viert 11 juli

Ons gemeentebestuur, een coalitie van CD&V, Vooruit en OpenVLD, kan je moeilijk beschuldigen van overdreven liefde voor Vlaanderen. Er wordt niet bijkomend bevlagd op 11 juli en dus hangt onze officiële Vlaamse Leeuw, net zoals alle andere dagen van het jaar aan het gemeentehuis, braafjes tussen de vlaggen van de EU, België en Oost-Vlaanderen. In de feestzaal hangt uiteraard datgene dat noodzakelijk is om aanspraak te kunnen maken op de gewestelijke subsidiëring.
Ook het programma van de academische zitting, ongeacht de beperkingen wegens corona, was een beetje aan de magere kant. Een politiek correcte speech van de burgemeester, een speech van de schepen van cultuur en een voordracht door Ruben Mersch werden muzikaal prachtig omlijst door het Ebano Quartet. 
“Waarom iedereen altijd gelijk heeft”, de lezing van de heer Mersch, was interessant, misschien nog meer omdat Ruben een sterk progressief profiel heeft en ik het daarom boeiend vond hoe linkse mensen naar dat onderwerp kijken. Echter als voordracht op Vlaanderens feestdag was dat nu niet bepaald de beste keuze.

Iets heeft mij echter op die viering bijzonder gestoord.

Schepen Luc Van Huffel vond het nodig om in zijn speech ons voor de toekomst van Vlaanderen de keuze te laten tussen twee visies, de enge nationalistische visie, die van Vlaanderen een eiland maakt, of de open visie, die uiteraard de beste keuze is.
De open visie, veronderstel ik, zal dan geïnspireerd zijn op het ‘Open’ van zijn VLD partij. Dat zal dan waarschijnlijk gaan over de visies van de liberale kopstukken die al twintig jaar vechtend over de vloer rollen tijdens het partijbestuur, en waarvan we nog recent in het boek van Wouter Verschelden ‘De doodgravers van België’, de strapatsen van Gwendolyn Rutten en Alexander De Croo konden lezen. Of zou het gaan over het open feit dat de regeringsvorming met maanden werd uitgesteld omdat de toekomstige premier chanteerbaar was wegens een erotische opwelling? Het kan natuurlijk ook gaan over het ‘open’ waarmee zijn huidige voorzitter verkozen werd om zijn partij opnieuw een rechts liberaal imago te bezorgen, om onmiddellijk nadien Magnette en De Wever te torpederen en een paars-groene draak te verwekken met een extreem-linkse en anti-Vlaamse meerderheid. 

Wel, geachte schepen, hiervoor pas ik. En ik pas ook voor de foutieve en zelfs lasterlijke definitie die jullie steeds kleven op het Vlaams nationalisme van onze partij N-VA.
Jullie hebben het vaak over het nationalisme dat vorige eeuw verantwoordelijk was voor twee wereldoorlogen. Eén van jullie kopstukken, Guy Verhofstadt, tapt graag uit dat vaatje.
De eerste wereldoorlog is ontstaan door de machtsgeilheid en de rancune van voornamelijk de Franse en Duitse leiders en de soldaten die de strijd streden, deden dit niet wegens nationalisme maar omdat ze gemobiliseerd en verplicht werden te vechten, op straffe van dood, door hun machtsgeile leiders.
In de tweede wereldoorlog heeft het nationaal socialisme van de NSDAP uiteraard een verpletterende verantwoordelijkheid gehad, maar dat was een etnisch nationalisme dat mensen verdeelde in uber- en untermenschen met alle verschrikkingen die we kennen tot gevolg.

Ons Vlaams nationalisme heeft daarmee totaal niets te maken en is uitsluitend een erkenning van identiteit. Het heeft niets engs of negatiefs en is vergelijkbaar met het Belgisch nationalisme van mensen die houden van dit land en graag zwaaien met tricolore vlaggen, zeker als er gevoetbald wordt. Het is een nationalisme dat zelfs soepel is. Zijn we niet allemaal een beetje Vlaams nationalist als een Vlaming de ronde van Frankrijk kan winnen? Worden we niet allemaal een beetje Belgisch nationalist als de Rode Duivels voetballen? En om de twee jaar heeft er een fantastisch golftoernooi plaats, The Rider’s Cup, tussen Europa en de VS, en dan zijn velen onder ons plots Europese nationalisten. 

In onze partij, beste Luc, hebben we een zwarte dame die twintig jaar geleden vanuit Burkina Faso de overstap maakte naar België. Zij, Assita Kanko, heeft Vlaanderen met onze cultuur, normen en waarden omarmd, en vandaag zetelt zij als Europees parlementslid. Wij hebben een Iraanse dame, Darya Safai, die haar land ontvluchtte en vandaag schrijft dat zij Vlaanderen dezelfde liefde wil geven die zij hier mocht ontvangen. Zij vertegenwoordigt ons in het federaal parlement. En wij hebben ook een Koerdische dame, Zuhal Demir die vandaag minister is in onze Vlaamse regering. Onze N-VA is gastvrij voor al wie ons respecteert en bereid is zich te integreren.

Onze partij wil geen Vlaams eiland, de wereld is ons eiland, voorlopig, tot we nieuwe planetaire bestemmingen bereiken.

Mede onder stimulans van onze partij behoort Vlaanderen tot de grootste wereldexporteurs en binnen België staan wij voor 80% van die export. Wij praten, onderhandelen, verkopen en kopen op een globale markt.

Vind U dit nationalisme fout? Dat mag, want dat behoort tot de vrije meningsuiting en wij, Vlaams nationalisten, zijn daar zeer grote voorstanders van in tegenstelling tot uw OpenVLD minister van Justitie, die achterpoortjes zoekt om die vrijheid in te perken. Maar u dient dan wel de juiste argumenten te gebruiken om dit nationalisme te verwerpen en geen onwaarheden.

Geachte heer Van Huffel, ik kijk uit naar uw speech in september wanneer ons mooi cultuurhuis, waar ook u als schepen verdienstelijk hebt aan meegewerkt, officieel zal worden ingehuldigd in aanwezigheid van onze Minister President, Jan Jambon. Gaat u ook dan de keuze laten tussen twee toekomstvisies voor Vlaanderen? 

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.