Band of Scaredy Cats

Wie er zin in heeft, kan deze tijd opnieuw de tiendelige serie bekijken ‘Band of Brothers’. Het is een uitstekende reeks, geproduceerd in 2001 door Tom Hanks en Steven Spielberg. De reeks vertelt het verhaal van de Easy Company, een onderdeel van de US 101st Airborn Division vanaf D-Day tot de overgave van het Duitse leger in mei 1945.
Het is een verhaal op basis van waargebeurde evenementen en waarvan verschillende personen in 2001 nog in leven waren. Het is een eerbetoon aan een gevechtseenheid die onvoorstelbare dingen heeft meegemaakt en betrokken was in sommige van de zeer zware gevechten, zoals D-Day, Market Garden en de Slag om de Ardennen.
Ik heb er opnieuw naar gekeken, niet omdat ik hou van oorlog en geweld, maar omdat ik zwaar onder de indruk ben van het enorme verschil tussen wat die mensen hebben meegemaakt en wat ik vandaag zie gebeuren in de wereld.

Van broeders in de strijd tot angsthazen

Eén van de zwaarste, zoniet de zwaarste beslissing die leidinggevende officieren tijdens een militair conflict moeten nemen, is de afweging of het doel van een actie in balans is met het gevaar waar de manschappen worden op afgestuurd. Kan u zich even inbeelden hoe Dwight Eisenhower zich moet gevoeld hebben toen hij op 3 juni 1944 het bevel gaf tot de aanval op Normandië? De cijfers lagen op tafel, men had berekend dat het enkele duizenden jonge levens zou kosten om een leger aan land te zetten in Europa. Dit risico niet nemen was Europa overlaten aan een Nationaal Socialistische dictatuur die mensen op een industriële manier uitmoordde omdat ze niet tot de ‘juiste’ etnische groep behoorden.  
En dit soort afwegingen, zij het op kleinere schaal, behoort bij het dagelijks leven. Wat is nog net aanvaardbaar in onze mobiliteit, ook al kost het verkeer jaarlijks een aantal doden en zwaar gekwetsten?
Toen ik directeur was in de liftenbranche dacht ik er telkens over na dat bij iedere nieuwe opdracht een paar van mijn medewerkers hun werk gingen uitvoeren in schachten van 30 meter hoogte of meer. Wij investeerden enorm in opleiding, motivatie, montagetechnieken en persoonlijke beschermingsmiddelen, maar toch, iedere montageklus was een bron van gevaar, zelfs levensgevaar.  Steeds is het de afweging van een berekend risico.
Toen het gevaar van Covid-19 duidelijk werd, was dit het D-Day moment van onze beleidsverantwoordelijken. Hoever mochten zij gaan in het voorkomen van besmettingen ten overstaan van de sociale en economische belangen?
En toen bleken onze politici een broederschap van angsthazen te zijn. Om het risico op besmettingen tot een minimum te herleiden werden maatregelen uitgevaardigd, die het sociale en economische leven totaal lamlegden. Nu is het sociale puur een psychologische aangelegenheid. Je kleinkinderen, familie en vrienden een tijd missen is helemaal niet prettig, maar mits een behoorlijke portie persoonlijkheid ga je daar niet aan ten onder. Echter, de stekker uit de economie trekken is van een andere klasse. 
De volgende weken en maanden zal het duidelijk worden hoeveel bedrijven en zelfstandigen deze maatregel niet hebben overleefd, en hoeveel arbeidsplaatsen dit zal gekost hebben. 
Het dodenaantal in België is minder dan 0,1% van de bevolking, mocht Dwight Eisenhower, dat als norm hebben gehanteerd, er was nooit een landing in Normandië gekomen. En nochtans, president Macron heeft het op TV duidelijk gezegd aan de Fransen: ‘Nous sommes en guerre’. 
Gelukkig maakt men er nu snel werk van om alles opnieuw op te starten. We kunnen enkel hopen dat men niet opnieuw tot een lockdown overgaat mochten de Corona-cijfers terug de negatieve kant op gaan. 

Van angsthazen tot Big Spenders

Ik begrijp het dus niet dat politici zonder aarzelen de economie hebben platgelegd voor een virus, dat weliswaar gevaarlijk is, maar dat in absolute cijfers in zeer ruime mate onderdoet voor bijvoorbeeld de Spaanse griep die in 1918-1919 toesloeg.
Ik begrijp evenmin dat dezelfde angsthaas-politici zonder blikken of blozen gaan beweren dat de overheid 50 miljard moet pompen in de aangetaste economie, zonder met één woord te reppen over wie deze leuke som uiteindelijk moet betalen.
We hebben twee problemen. 
Ten eerste is er de economie. Het verlies dat vele bedrijven hebben geleden, samen met de opstartmoeilijkheden, maakt dat velen in acute cashproblemen zullen komen. Dat is in de eerste plaats een probleem dat de aandeelhouders moeten oplossen. Als het goed gaat, kan je als aandeelhouder ook goed geld verdienen, en dat is terecht. Als het slecht gaat zal je als aandeelhouder uit je verworven kapitaal opnieuw de nodige sommen in je bedrijf moeten stoppen. 
Wie daar niet de middelen toe heeft, kan geholpen worden door bankleningen met gedeeltelijk een overheidsgarantie. 
Wat we zeker niet moeten doen, is puur overheidsgeld in de bedrijven pompen en de ganse gemeenschap via belastingen ervoor laten opdraaien.  
Het tweede probleem is een tijdelijk tekort aan arbeidsplaatsen. We gaan dus een grote groep mensen tijdelijk moeten opvangen in de werkloosheid om te voorkomen dat deze groep afglijdt in armoede. Dat is een overheidskost  die enkel kan gefinancierd worden via extra inkomsten.  Hiervoor kan men eventueel denken aan een tijdelijke bijkomende crisisbelasting voor grote vermogens. Opnieuw moeten we goed uitkijken want ‘grote vermogens’ worden in dit land al snel ‘middenklassers’ en dat kan helemaal niet de bedoeling zijn.    

De EU en Corona

Gezondheidszorgen zijn bevoegdheden van de lidstaten. Het mag ons dan ook niet verbazen, dat de EU zich op de vlakte gehouden heeft inzake maatregelen in verband met gezondheidspreventie.
Anders is het gesteld met de economie. Daar wil de EU wel miljarden inpompen, maar men struikelt over de Noord-Zuid tegenstellingen. Johan Van Overtveldt heeft op dat vlak zeer verstandige uitspraken gedaan in het programma ‘De Afspraak’. 
We mogen ons niet laten verleiden om onder het mom van solidariteit te beginnen aan transfers waarvan we niet weten waarvoor ze gaan gebruikt worden, en zonder dat de ontvanger enig engagement geeft naar een resultaatsverbintenis. Het is evident dat hier opnieuw de fundamentele tegenstellingen tussen rechts en links aan de basis liggen van de discussies. 
Ik zie in de huidige situatie een reëel gevaar voor de Eurogroep.
Misschien moeten we preventief toch maar eens stevig gaan nadenken over een onafhankelijk Vlaanderen met een eigen munt, gekoppeld aan het Britse Pond, en moeten onze Vlaamse politici al eens toetsen met Boris Jonhson  of er na de EU misschien muziek zit in een economische samenwerking tussen Vlaanderen, het UK en zijn Commonwealth. 
Vlaanderen en Groot-Brittannië waren doorheen de eeuwen een ‘Band of ‘Brothers’. 
Het idee alleen al geeft mij goesting om te gaan onderhandelen.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.