Aanzet tot een blauwdruk voor Vlaanderen

Als goed gedresseerde burgers waarvan het revolutionair waakvlammetje nog slechts een minuscuul gloeipuntje is, ondergaan we gedwee iedere dag de corona dwingelandij evenals de dagelijkse portie groenonzin. Wanneer het te gortig wordt, gooien we onze verontwaardiging op de sociale media waarbij we kunnen merken dat velen deze delen, maar reeds na enkele dagen wordt ons berichtje overspoeld door nieuwe tweets en twitters en verglijdt de verontwaardiging naar de stille onderstroom. 

Om dit te overleven heb ik zelf behoefte om af en toe na te denken over een betere toekomst, en wat is er dan beter dan vooruit kijken naar een autonoom Vlaanderen waar iedereen, die zich Vlaming voelt en onze normen en waarden deelt, zich kan ontplooien binnen een rechtvaardige welvaartsstaat?

Separatisme als doel verkoopt niet

De tegenstanders van een onafhankelijk Vlaanderen gebruiken voortdurend het argument dat er onvoldoende draagvlak is voor een splitsing van België. Zij hebben, jammer genoeg nog steeds gelijk, want mochten we vandaag een algemene bevraging houden, is er geen meerderheid om België in te ruilen voor een Republiek Vlaanderen. Ik vermoed zelfs dat, mocht men in Wallonië een bevraging organiseren of men België wilt inruilen voor de aansluiting bij Frankrijk, er een groter percentage voor te vinden zou zijn.
Indien we goed luisteren naar de onvrede van de burgers dan komen er, naast het gebrek aan een verstandig migratiebeleid, twee dingen naar voren, het politieke systeem dat niet meer werkt wegens te veel particratie, en een justitie, nog amper die naam waardig, die helemaal geen gevoel meer van veiligheid en rechtvaardigheid uitstraalt. Dit is een verschrikkelijke vaststelling, want democratie en justitie zijn de absolute peilers van een rechtsstaat.
Het zou daarom verstandig zijn om onze Vlaamse bevolking een doel voor te stellen dat deze fundamentele waarden opnieuw in goede banen leidt, en de hervorming om dit te realiseren als het beste middel hiertoe.
Binnen onze partij proberen we dit, door voor te stellen dat België dient hervormd te worden tot een confederaal model. Op zich zou dat kunnen werken, maar hierover een compromis vinden met alle partijen zou kunnen leiden tot een zevende staatshervorming die een paar problemen oplost en er een aantal nieuwe doet ontstaan. Bovendien wordt het een mission impossible om met drie unitaristische partijen nog aan een tweederde meerderheid te geraken in de Kamer.
De enige manier is dus in het Vlaamse parlement tot een dismembratio (afscheiding) te komen waarbij we een nieuwe natie kunnen opbouwen met een nieuwe grondwet en een volledig nieuwe benadering inzake politiek systeem en justitie. 

Laat ons samen onze verbeelding even de vrije loop laten.

Republiek Vlaanderen, een natie versie 21e eeuw

Wanneer we rondom ons kijken, zien we naties die meestal ontstaan zijn in lang vervlogen tijden en vaak in de loop der jaren hun staatsstelsel hebben aangepast. Kijk maar naar Frankrijk dat sedert de revolutie van 1789 ettelijke malen is hervormd, en dat vandaag toe is aan de vijfde republiek en in tussentijd nog tweemaal een keizerrijk en eenmaal een koninkrijk is geweest.

We hebben dus heel wat voorbeelden om ons aan te spiegelen en de weelde om uit verschillende benaderingen de beste systemen te selecteren, ze eventueel aan te passen, en een natie te ontwerpen die het best tegemoet komt aan de verwachtingen van de burger.
Laat ons om te beginnen binnen Vlaanderen de provincies vergeten en naast de steden en gemeenten twee bestuurlijke eenheden bewaren, kantons en districten, waarvan de huidige omvang misschien moet aangepast worden in functie van de populatie. Deze eenheden zullen een rol spelen in het politieke en justitiële systeem waar we straks meer over zeggen.
Het nieuwe Vlaanderen wordt georganiseerd volgens het subsidiariteitsprincipe en een absolute scheiding der machten. Politiek moet zijn rol spelen binnen de wetgevende en uitvoerende macht, maar moet verder los staan van alle andere activiteiten en middenveldorganisaties, hetgeen ondermeer betekent dat zuilvorming absoluut verboden is. De praktische uitvoering van de ziekteverzekering kan zodoende worden toevertrouwd aan private organisaties, maar deze mogen geen binding hebben met een politieke partij. Hetzelfde geldt voor vakbonden, private middenveldorganisaties met rechtspersoonlijkheid die zich kunnen richten naar specifieke groepen van werknemers, maar evenmin binding mogen hebben met politieke partijen. Samen met werkgeversorganisaties, waarvoor dezelfde regels gelden, zijn deze spelers partners van de uitvoerende macht waarmee regelmatig overlegd wordt, ongeacht de samenstelling van de regering. 
De Vlaamse natie respecteert godsdienstvrijheid voor zover de betreffende godsdienst de soevereiniteit erkent van de Vlaamse grondwet en de wetten van het Vlaamse volk ten opzichte van de eigen religieuze regels. Godsdienst en vrijzinnigheid worden niet gesubsidieerd door de overheid maar wel kunnen religieuze gebouwen erkend worden als nationaal patrimonium en hierdoor conserveringssteun ontvangen. 
Aan het hoofd van de natie Vlaanderen staat een president die om de vijf jaar wordt verkozen en maximaal twee legislaturen, zonder enige afwijking, mag uitvoeren. Iedere politieke partij kan een kandidaat vooropstellen en de kandidaat die in een eerste ronde een meerderheid behaalt is verkozen, in het andere geval gaan de twee best geplaatste kandidaten naar een tweede beslissende ronde. 
De verkozen president stelt zijn regering samen naar eigen keuze, waarbij zowel verkozen politici als andere competente personen deel kunnen uitmaken van de regering. Deze regering legt verantwoording af aan de Kamer van Volksvertegenwoordigers. 
Iedereen vanaf de leeftijd van 18 jaar heeft kiesrecht maar er is geen kiesplicht.

De Republiek Vlaanderen kent voor werknemers, ambtenaren en magistraten nog enkel het contractuele statuut met welbepaalde regels voor aanwerving, ontslag, vergoedingen enzovoort waarbij voor bepaalde groepen specifieke, noodzakelijke regels kunnen gelden zoals bijvoorbeeld inzake confidentialiteit. Het zelfstandige statuut blijft uiteraard bestaan voor bepaalde beroepen en activiteiten, maar dit statuut dient inzake sociale zekerheid op een aantal vlakken, zoals pensioen, dezelfde garanties te bieden als het werknemersstatuut.

Van particratie naar volwaardige democratie

Vandaag zijn er te veel parlementairen die partijvertegenwoordigers zijn in plaats van volksvertegenwoordigers. Eenmaal de verkiezingen voorbij hebben veel burgers het terechte gevoel dat hun stem niet meer telt en dat de partijvoorzitters doen waar ze zin in hebben voor zover zij aan een grondwettelijke meerderheid geraken in soms gekke coalities. Vivaldi is hiervan een schoolvoorbeeld. Kiesdrempels zijn een ander middel dat bedacht is om het halfrond te reserveren voor de selecte club van wie erbij hoort. 
Door de rechtstreekse verkiezing van een president, maken we al komaf met de anti-coalities door kleinere partijen. Degene die verkozen wordt door het volk, regeert. 
Nu moeten we ook afstand nemen van allerlei beperkingen zoals kiesdrempels en moeten parlementairen ook opnieuw de echte vertegenwoordigers worden van de burgers in een kiesomschrijving. 
Om die reden voeren we een tweekamerstelsel in, Kamer van Volksvertegenwoordigers en Senaat.
De eerste is het orgaan dat voornamelijk toezicht uitoefent op de uitvoerende macht, de regering dus, en de tweede is voornamelijk de wetgevende macht.
De vertegenwoordigers in beide kamers worden verkozen op basis van een meerderheidsstelsel.
De volksvertegenwoordigers worden om de vijf jaar verkozen, net zoals de president, waarbij er in ieder kanton één vertegenwoordiger komt. Elke partij kan dus één persoon op de lijst zetten en wie een meerderheid behaalt in een eerste ronde, is verkozen, zo niet volgt een tweede ronde tussen de twee best geplaatste kandidaten. Deze verkozene is dus voor het ganse kanton de vertegenwoordiger van alle burgers, ongeacht of ze al of niet voor hem/haar hebben gekozen, al of niet aanhanger zijn van zijn/haar partij. De kandidaten moeten niet wonen in het bewuste kanton, maar wel in het bijhorende district en zijn verplicht zodra ze verkozen zijn in hun kanton een kantoor te bemannen met minimaal twee zitdagen per week, toegankelijk voor alle inwoners van het kanton. De bedoeling hiervan is niet een vorm van clientelisme herinvoeren, maar wel een rechtmatig contact van de verkozene met de burgers die hij/zij vertegenwoordigt.
De senatoren worden verkozen voor negen jaar met één senator per district waarbij om de drie jaar één derde van de senaat vernieuwd wordt.
Voor de kiescampagnes krijgt iedere kandidaat een vaste dotatie vanwege de overheid dat meteen een budget is dat niet mag overschreden worden. De partijfinancieringen bestaan uit lidgelden, bijdragen van de mandatarissen en een overheidsdotatie in functie van het aantal verkozenen, waarbij deze dotatie hoe dan ook kleiner moet zijn dan vandaag. Fundraising zoals we dat bijvoorbeeld in de Verenigde Staten zien, is verboden. Het is ook niet toegestaan om uitvoerende mandaten te cumuleren.
De regering en de Kamer van Volksvertegenwoordigers hebben, zoals uiteraard de senaat, een initiatiefrecht voor nieuwe wetten of wetswijzigingen, maar na een eerste blauwdruk gaat het werkstuk naar de senaat die de wet verder uitwerkt, toetst en tenslotte stemt, of niet. De grondwet is steeds herzienbaar, maar een grondwetswijziging kan pas gestemd worden tijdens de volgende legislatuur van de Kamer en dient te gebeuren in Kamer en Senaat met minimaal 60% van de stemmen. 

Deze manier van werken laat de burger toe om een duidelijk beeld te krijgen van de man of vrouw die zijn/haar regio vertegenwoordigt. Wie goed presteert wordt beloont bij de volgende verkiezing, zoniet gaat het zitje naar een ander. 

Een justitie zonder politieke inmenging?

Voor justitie kijken we voor een stuk naar Nederland. De volksjury, zoals het Hof van Assisen, verdwijnt en onze rechtspraak wordt meer Angelsaksisch waardoor de snelheid van rechtspraak moet toenemen. 
Kantons en districten worden ook opnieuw gerechtelijke zones, waarbij ieder kanton zijn vredegerecht heeft en ieder district zijn rechtbank voor strafrecht, burgerlijk recht en bestuursrecht. Uiteraard blijven er beroeps- en cassatiemogelijkheden. 
Rechters worden aangesteld na een bekwaamheidsexamen, eventueel vergelijkend bij meerdere kandidaten. Rechters mogen geen enkele binding hebben met een politieke partij en het toezicht op de correcte toepassing van de rechtspraak ligt bij een Hoge Raad van de magistratuur die duidelijke procedures heeft voor promoties, sancties en ontslagen. 
Voor het Openbaar Ministerie komt er in ieder district een districtsprocureur, en aangezien deze persoon het volk vertegenwoordigt, is dit ook een verkiesbaar ambt, waarbij de procedure gelijk is aan die van senatoren, dus een legislatuur van negen jaar met om de drie jaar een verkiezing van één derde van de procureurs. Net zoals voor andere verkiezingen krijgen ook hier de kandidaten een dotatie dat meteen het maximumbudget is. 
Een verkozen districtsprocureur stelt zijn staf, met ondermeer onderzoeksrechters samen en/of past die aan telkens op basis van absolute politieke neutraliteit en aanwervingsexamens zodat de meest bekwame personen verantwoordelijkheid krijgen binnen de magistratuur.

Justitie moet hierdoor totaal gescheiden worden van de politiek, met als enige link de minister van justitie, en moet garant staan voor een snellere en efficiënte afhandeling van de rechtspraak waarbij men gerust het motto mag aanhouden ‘streng maar rechtvaardig’.

Een hele boterham

Proficiat, beste lezer, indien u het tot hier hebt volgehouden en aarzel zeker niet om mij uw opmerkingen toe te sturen. Uiteraard is dit maar een ‘aanzet tot’ en zal er heel wat denk- en schrijfwerk nodig zijn om de Republiek Vlaanderen van onze dromen te realiseren. Maar alle grote dingen zijn ooit vertrokken van een klein idee. Op 25 mei 1961 kondigde president John F. Kennedy aan: "Dit land moet zich verplichten om de mens nog voor het einde van dit decennium op de maan te laten landen en hem weer veilig naar de aarde te brengen”. Op 21 juli (WE tijd) 1969 zette Neil Armstrong voet op de maan. 
Het zou mooi zijn mochten we in een nabije toekomst onze nationale feestdag van de Republiek Vlaanderen kunnen vieren en opnieuw fier zijn op- en vertrouwen hebben in onze nationale politieke en justitiële structuren.  

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.