Over leiderschap en heksenjachten

Het is lang geleden, maar vroeger besteedden sommige kranten wat artikels aan het overmatige gebruik van depressiva in Vlaanderen, en bij uitbreiding in België. Voor wie van nabij de politiek volgt en daarom ook verplicht is om de media, zowel kranten als TV journaals, inclusief duidingsprogramma’s, te lezen en te bekijken, wordt de uitdaging ongetwijfeld soms groot om naar een pilletje te grijpen. Ik vraag me zelfs af, hoeveel oproepen de 1813 lijn krijgt na de journaals van 19:00 uur. Zelf probeer ik intensief te sporten als alternatief, wat voorlopig goed werkt.
De kwaliteit, voor zover je daar nog van kunt spreken, van de federale tragi-komedie gaat van slecht naar bar slecht. De monologen stralen soms zoveel onzin uit dat, moesten ze uitgesproken zijn door een Japanner, deze dadelijk door het publiek gevraagd werd om harakiri te plegen.
Onze lokale Egbert Lachaert wist zo te vertellen dat het afsprakenpakketje tussen PS en N-VA dermate bloedrood was, dat hij de rechtse N-VA dadelijk omruilde voor de extreemlinkse groenen, die naar zijn eigen zeggen erg constructief meedachten met de liberalen. Wauw.
Een deel van het kiezerspubliek is gelukkig nog steeds gevoelig voor een politicus die leiderschap uitstraalt, maar bij sommige politieke partijtjes is dit een totaal ongewenste gave omdat het te veel concurrentie inhoudt bij het binnenrijven van postjes.

Leiderschap

Wie houdt van geschiedenis, weet dat er doorheen het gebeurtenissenboek van onze samenleving regelmatig crisissen opduiken, die meestal met succes bestreden worden omdat er in crisistijd ook meestal een leider opstaat. Dit vinden we terug in zowel de feitelijk gedocumenteerde geschiedenis als in sommige legendes en religieuze verhalen. 
Een voorbeeld van dat laatste vinden we in de bijbel waar Mozes opstaat en zijn volk wegleidt uit de Egyptische slavernij naar het beloofde land. 
Leiders hebben niet altijd pure goede kantjes en daarom wil ik graag met u even kort doorheen enkele voorbeelden gaan.
Het Verdrag van Versailles was een geallieerde poging, voornamelijk onder Franse druk, om Duitsland te vernietigen en men is daar ook behoorlijk in geslaagd. De jaren twintig waren verschrikkelijk voor de Duitsers, met hoge werkloosheid en een munt in vrije val, tot er een leider opstond. Adolf Hitler heeft, als redenaar met een zeker charisma, Duitsland en de Duitsers snel uit dat dal getrokken waardoor een groot deel van de bevolking zich achter zijn visie heeft verzameld. Jammer genoeg was dit een extreemlinkse fascistische visie vol haat en veroveringsdrang waardoor de verdere geschiedenis van deze leider een zeer zwarte bladzijde in de geschiedenis werd en de man niet als leider, maar als een monster herinnerd wordt. 
De revolutie van 1789 heeft Frankrijk dan wel bevrijd van een monarchie zonder empathie voor het volk, ze heeft de situatie van de bevolking niet verbeterd. De Fransen zijn doorheen een bloeddorstige chaos gegaan tot er een leider opstond die structuur bracht. Napoleon heeft de administratieve basis gelegd van het huidige Frankrijk en zijn wetboek is nog steeds de basis van de huidige wetgeving, in Frankrijk maar ook bij ons. De man werd zo bewonderd dat hij opnieuw de monarchie kon invoeren met hemzelf als keizer. Diezelfde Napoleon die niet alleen Frankrijk, maar gans Europa wou besturen heeft verschrikkelijke oorlogen gevoerd met miljoenen doden voor gevolg, en toch, zijn leiderschap en visie inzake structuur, waren dermate dat hij nog steeds beschouwd wordt als de grootste leider die Frankrijk ooit gekend heeft. Zijn praalgraf in Parijs is als een kathedraal in vergelijking met de graven van de vorige Franse koningen die dan eerder kleine kappelletjes zijn. 
Een voorbeeld van mislukt leiderschap is Obama. Ook deze man is een voortreffelijk redenaar, en wie onlangs nog zijn speech beluisterde op de Democratische Conventie kan niets anders dan toegeven dat deze man de kunst van het spreken beheerst tot in de kleinste details. Niet alleen de VS, maar gans de wereld was dan ook bijzonder enthousiast toen op 4 november 2008 Barack Obama de presidentsverkiezingen won en in het Grand Park Chicago een toespraak hield waar ik nog steeds koude rillingen van krijg als ik ze herbeluister of lees. Maar Obama heeft zijn talenten niet gebruikt om fundamenteel iets te wijzigen, noch in de VS, noch in de rest van de wereld. Hij is netjes blijven kleuren binnen de lijntjes en de man is dan ook de geschiedenis ingegaan als een fantastisch redenaar, de eerste zwarte president van de VS, maar verder een politicus die niets noemenswaardig heeft gepresteerd.
Wie nog meer wil lezen over grote leiders in tijden van grote crisissen kan ondermeer duiken in de boeken over Winston Churchill of Charles De Gaulle.
In België zitten we al twee jaar met een regering in lopende zaken die bij het uitbreken van de Coronacrisis via een liberale staatsgreep omgezet is in een minderheidsregering van liberalen en enkele verloren gelopen CD&V’ers. 
In Vlaanderen hebben we na een beetje aarzeling een regering gemaakt met N-VA, CD&V en OpenVLD, waarvan ik overtuigd blijf dat we beter voor de SP.A hadden gekozen dan voor de liberalen. 
Bovenop de federale onbestuurbaarheid, alsmede het sinterklaasgedrag van een deel van de parlementsleden in de Kamer, zijn we in maart in een gezondheidscrisis gestort, zodat dit alles bij elkaar een crisis is zoals we die in de laatste 75 jaar niet meer hebben meegemaakt. Dit was een opportuniteit voor leiderschap. We hadden de federale leegte kunnen compenseren met een sterk Vlaams beleid waarbij we gerust buiten de lijntjes hadden kunnen kleuren, zowel op het vlak van algemene federale bevoegdheden als op het vlak van Coronapreventie. Dit had een moment kunnen zijn waarop de meerderheid van de Vlaamse bevolking zou gezien hebben dat dankzij een sterke Vlareg het federale bijna overbodig werd en eerder een last als een lust was. 
Maar dat is niet gebeurd. We zijn braafjes stil geweest en zijn netjes met onze potloden binnen de lijntjes gebleven. We zijn het momentum van leiderschap kwijt gespeeld, en waarom? Om alle kansen open te laten mee te kunnen spelen op het federaal niveau? Dan hebben we de boodschap van Bart Maddens niet begrepen: ‘Separatisten horen er niet bij’. 
We hebben solidair een hand gehouden boven het hoofd van Wouter Beke, en dat is een mooie geste, maar we hebben ook die kans niet aangegrepen om het beleid krachtig bij te sturen en te tonen dat als het fout gaat wij, de N-VA, het initiatief een andere richting durven insturen. 
Jan Jambon heeft bakken kritiek over zich heen gehad toen hij snoeide in de cultuurbudgetten, maar hij heeft niet de kans gegrepen om de laatste noodkreet van de sector te verzilveren door samen met hen een versoepeling uit te werken die de sector toelaat te overleven in Coronatijden. 
Hier zullen we echt werk moeten van maken. 
Bart De Wever is momenteel de grootste staatsman van dit land maar voorzitter van de grootste partij en burgemeester van de grootste stad van Vlaanderen, is in de huidige crisissituatie een mission impossible. We moeten onze talenten, en die zijn er, toelaten leiderschap te tonen en opnieuw het vertrouwen te winnen van de Vlamingen. Doen we dat niet, gaan we een zware tol betalen bij de eerstvolgende verkiezingen want onze concurrenten zijn op heksenjacht.

Blauw-groene heksenjacht

In december 2018 viel het doek over Zweeds via een kanjer van gekluns, Marrakech. De MR met twee partijleden op poolpositie voor evenveel EU topjobs, wou de regering niet doen vallen met vervroegde verkiezingen, maar speelde verder in lopende zaken tot mei, en later zelfs tot vandaag de dag. Marrakech was een ernstige beschadiging voor onze partij maar de doodsteek moest nog volgen en dus kwam men met het Kucam verhaal op de proppen. Dit verhaal over betaalde inreisvisa was een heksenjacht op goudhaantje Theo Francken. Het heeft niet mogen baten want Theo heeft in mei een schitterend resultaat neergezet, maar die mijnheer Kucam is wel voor zes maanden in voorhechtenis gevlogen. Vergelijk dat even met de relmakers die politievoertuigen in brand steken en politiemensen fysiek aanvallen en na administratieve controle binnen enkele uren hun activiteiten rustig kunnen hervatten. 
Vandaag gebeurt iets identiek. In 2018 vindt er op de luchthaven van Charleroi een incident plaats met een zekere mijnheer Chovanek, een Slovaak die na een ernstige overtreding door de luchthavenpolitie wordt opgesloten. De man kwetst zichzelf door met het hoofd tegen de tralies te slaan, waarna hij door de politie wordt overmeesterd, geboeid en later wordt afgevoerd naar een ziekenhuis waar hij drie dagen later overlijdt. De beelden van het gebeuren in de politiecel worden door het parket in beslag genomen, die een jaar later de zaak seponeert. Als bij wonder duiken deze beelden nu plots op in alle media waarbij iedereen kan zien dat de overmeestering met redelijk geweld gepaard gaat en dat sommige politiemensen wat eigenaardige dingen doen, waaronder een Hitlergroet met snorretje. Onmiddellijk wordt dit alles gelinkt aan de toenmalige minster van binnenlandse zaken, Jan Jambon. In plaats van aan de pers te zeggen dat hij zich van dat incident niets herinnert, wat geheel legitiem is, maar het zal laten uitzoeken, zegt Jan dat hij geen enkele informatie hierover ontvangen heeft. Fout, fout, want nu gaat men alles uitspitten en blijkt dat er toch wat contacten zijn geweest tussen zijn kabinet en een Slovaaks diplomaat. Een minister is verantwoordelijk voor alles wat op zijn kabinet gebeurt en dus gaan de roeptoeters eisen dat hij zich verantwoordt in de Kamer en bij voorkeur ontslag neemt als MP van Vlareg.  
Een totaal idiote heksenjacht. De Vlaamse MP hoeft zich niet te verantwoorden in de Kamer voor iets wat gebeurde in een vorig leven als federaal minster en in geen enkel geval dient hij ontslag te nemen als MP van Vlareg. Bovendien moet men zich absoluut de vraag stellen wat Jambon als voordeel had om dat incident eventueel in een doofpot te steken. Dit gebeuren in een politiecel in Charleroi had hij veel beter kunnen gebruiken in een communautaire rel dan het te verbergen. Waar men wel eens zou kunnen naar kijken zijn de twee liberalen op poolpositie voor een EU job en de liberaalse Catherine De Bolle in poolpositie als directeur van Europol. Er zou trouwens een contact geweest zijn tussen een Slovaaks diplomaat en het ministerie van buitenlandse zaken, toen onder leiding van Reynders. Deze drie mensen hadden er alle baat bij dat dit niet een internationaal schandaal werd, maar neen, men gebruikt deze hetze opnieuw om een N-VA’er aan te vallen, en dat op het moment dat men CD&V wil loswerken van de N-VA en in een federale regering sleuren. 
België is steeds meer een lijk dat een kwalijke geur verspreidt waardoor mensen ziek worden. We zouden beter wat Coronamaatregelen gaan toepassen op wat rest van het steriele federale onding en ons concentreren op Vlaanderen. Daar hebben we behoefte aan efficiënt bestuur en sterk, voorbeeldig leiderschap. We hebben alles in huis wat nodig is om lekker te koken, we moeten enkel de juiste mensen op de juiste plaats zetten en durven een vuist te maken. Ik hoop dat er op dat vlak binnenkort actie wordt genomen door onze voorzitter en dat we niet langer in stilte bijven hopen op een federale zwangerschap.
Inmiddels las ik gisteren een boeiend idee over een Vlaams-Nederlandse samenwerking waar ik eens verder ga induiken. Misschien vind ik er goede ideeën voor een volgende nieuwsbrief.

Dit artikel is een persoonlijke opinie van de schrijver en is geen officieel N-VA partijstandpunt.